Madina... Tug‘ulgan kun sovg‘asi....

Juda kechikding-ku doʻstim!

Bunchalik izzattalab boʻlishini kutmagandim, biroq doʻstiman menga haddi sigʻdida deb xayolimdan oʻtqazdim.

- Hechdan koʻra kech, - kuldim, - senga eng ezgu tilaklarim...

Uzundan-uzun, goʻzal tilaklarimni aytdim.

- Rahmat... - koʻngli koʻtarilgan ohangda soʻzladi, - Eng yaxshi sovgʻa boʻldi!
- Shoshmay tur rahmat aytishga. Senga atab tayyorlagan oʻsha eng goʻzal sovgʻam, hozirgina tayyor boʻldi. Olib ketish uchun kela olasanmi?
- Madi, sen uchun dunyoni u chetiga boraman! Faqat hammani eʼtiboridaman, mehmonlarni tashlab chiqishim oson boʻlmaydi. Biroz kuta olasanmi?
- Ha, albatta... Jamshid bir iltimos, koʻcha boshida tushib piyoda kelgin. Men koʻcha chirogʻini oʻchirib qoʻyaman, hoʻp!
- Men hozir bir bahona topib yoniga boraman. Sen xavotir olma...

U nimani nazarda tutganimni tushundi. Tezda rejam boʻyicha qolgan tayyorgarliklarni koʻra boshladim. Kiyimlarni tartib boʻyicha kiydim. U oʻtirishi uchun toʻriga kursini surib qoʻydim. Chiroqni oʻchirib, aksessuar tungi yoritqichlarni yoqdim. Xonamda sirli muhit hosil boʻldi. Hammasi koʻngildagidek, ammo ichki hayajonni bosib olish imkonsizdek. Shunda koʻzim boya Shohrux akam qoldirib ketgan musallasga tushdi. U shundoqqina yotogʻim yonidagi tokchada turardi. Kinolarda koʻrgandim bu dadillik beradi! Idishga quydimu, hoʻpladim... Uuuuhh. Achib qolgan bir nimalardek bemaza ekan. Oʻzimni majburlab, yana hoʻplab idishni boʻshatdim. Oshqozonim qizib, koʻnglim agʻdarilib ketay dedi. Ammo pisixalagik tasir qildimi, oʻzimni dadil his qila boshladim.

Yigirma daqiqa oʻtib, telefonimga ʼʼMadi, keldim!ʼʼ degan SMS xabar keldi. Tezda ustimga qalin xalatimni kiyib koʻcha eshigi tomon shoshdim. Yoʻl-yoʻlakay Shohrux akam yotgan xonaga moʻralab oʻtishi ham unutmadim. U qattiq uyquda edi. Eshikni ochdim. Yugurib kelganmi, yuzi qizarib biroz hansirab turardi. Meni sovgʻani olib chiqadi deb oʻylagan chogʻi, qoʻlimga koʻz tashlab ogʻiz juftladi:

- Madi, men...
- Tishshshsh!

Gapirishga ham qoʻymay, qoʻlidan tortdim. U ham jimgina menga ergashdi. Ichkariga, xonamga olib bordim.

- Tugʻilgan kunin bilan! - dedim eshikni qulflab. U tuflisini yecharkan, xonamni muhitidan, eshikni shoshilinch qulflaganimdan ajablanib, qarab qoldi. Aftidan mendan kelayotgan musallas isini sezib, koʻzlari qisilib atrofga yengil koʻz tashlab, musallas idishlarini koʻrsatib soʻradi:

- Mastmisan?
- Dadillik uchun biroz... - bir koʻzimni qisib, jilmayib, ikki barmogʻim orasida qisqa oʻlchov koʻrsatdim. U asabiy yutinib, qoʻydi. Menda ham kuchli hayajon paydo boʻlgandi, shuning uchun ogʻzimga kelgani gapiraverdim. Hol ahvol soʻrab, borolmaganim sababi, yana allanimalar haqida biroz suhbat qurgach, undagi asabiylik yoʻqoldi.

- Xoʻsh, tugʻilgan kuning uchun syurprizga tayyormisan? - deb soʻradim. U yengil bosh qimirlatib qoʻydi. Yuzidagi ifodadan maʼlumki, u hozir nimalar sodir boʻlishini tasavvur ham etolmaydi. Xalatimni yechib, bir chetga tashladim. Egnimga, kamtarona kiyimlarni; tugmachali bluzka va mini yubkamni kiygandim. Bu shahvoniy koʻrinishim, Jamshidni koʻzlarini chaqnatib, yaxshigina shoshirib qoʻydi.

- Albatta tayyorman! - hayajonli ovozda javob berdi, - Lekin, hech narsa berishing shart emas. Menga sening doʻstligingni oʻzi...

Men uni ortiq, hayajonlanib soʻzlashini istamay, labiga barmogʻimni qoʻydim va qoʻlidan ushlab xona toʻriga, u uchun qoʻyilgan kursiga olib borib, koʻksidan itarib yubordim. Oʻgirdim va xona boʻylab yurarkanman pultni bosib, musiqani yoqib qoʻydim. Unga sezdirmay, oʻzimni xotirjam tutishga urunsamda, negadir qoʻllarim qaltirardi. Bu qoʻrquvmi yoki hayajonmi, bilmayman. Musiqani eshitib chuqur nafas oldim va orqamga oʻgirildim. Asabiylikni unutib, raqsni yengil aylanish bilan boshlab, zimdan uning yuziga qaradim va sarosimaga tushdim.

Birzum koʻzguga koʻz tashlab, butunlay qizarib ketganimni payqadim. Rosti, dovdirab qolgandim. Biroq toʻxtay olmasdim, aks holda ortiqcha chiranishimni, oʻz ishonchim uchun benihoyat sharmandalik deb qabul qilardim.

ʼʼYoʻq dovdirama Madi, bu raqamli harakat-ku!ʼʼ

Oʻzimga shuni taʼkidlab yerga qarab, ʼʼU yoʻq, men shunchaki mashq qilyapman!ʼʼ deb oʻzimni ishontirishga urindim. Bir nechta ishonchli, harakatlardan soʻng dadillashdim, bunda biroz oldin ichgan ichimliklarni ham yaxshigina yordami boʻldi!

Nihoyat chuqur nafas olib, musiqa ritmida nozik harakatlanar ekanman ohista, koftamning yuqoridagi ikkita tugmachasini yecha boshladim. Qiyofasini koʻrish uchun Jamshidga qarab oldim. Uning koʻzlaridagi istakni koʻrdim. Ichki tuygʻularini aks etayotgan koʻzlari, mening har bir harakatimni intiqlik bilan kuzatib turardi. Ha, bu menga kerak boʻlgan eʼtibor-ku!

Bu yogʻiga qoʻrquvni unutdim va tabassum bilan koʻngil mayli boʻyicha, erkin harakatlana boshladim. Uning hislari bilan oʻyin qilib, keyingi ikkita tugmani yechdim. Tez-tez silkinayotgan, tanamdan koʻzlari bilan koʻkraklarimni tutib olmoqchi boʻlganida uning yuzini koʻrdim. U yarim tabassum bilan qolgan tugmalarni yechishimni kutayotgan edi. U istayotgan narsa sodir boʻlishi uchun, faqat ikkita tugmacha qolgandi, biri koftamda, biri yubkamda.

ʼʼBalki toʻxtarman!ʼʼ

Tasavvur qilganimdan farqli, voqealardan biroz ilgarilab ketganim uchun, raqsni hiylagina uzoq davom ettirdim. Hozir kutganim boʻladi, deganday sabrsizlanib qimirlab-qimirlab qoʻyayotgan doʻstimning nigohi gʻamgin koʻrina boshladi. Ana endi, koftaning oxirgi tugmachasini yechdim, epchillik bilan egnimdan boʻshatdim, lekin tashlab yubormay, qoʻllarim bilan oldimda ushlab turdim. Koʻzlari hech qachon men koʻrmagandek, yoqimli porlab ketdi.

Mashq qilingan harakatlarim bilan kiyimimning yerga tushishiga yoʻl qoʻydim. U yalangʻoch koʻkraklarimni koʻrishni kutgan chogʻi, lifchik kiyganimni koʻrib entikib qoʻydi. Kulguli tuslangan yuzini koʻrib, oʻylarim boʻyicha ketayotganimdan shodlanib kuldim. Oʻynoqilik bilan, yubkaning tugmachasini yechib, keskin harakat bilan Jamshid tomon tepdim. Deyarli yuziga uchgan yupkamni qoʻlida changallab, hozir yonimga kelmoqchidek, koʻzlarini tursigimga qadab turardi. Musiqa tugadi, negadir koʻzimga yana musallas koʻrindi. Ixtiyorsiz idish tomon qoʻl choʻzdim.

- Madiy, toʻxtama! - hayajonli yolvordi, - Iltimos toʻxtama...

Men toʻxtashni xohlamadim, lekin toʻxtashga majbur boʻldim, chunki oʻziman harqachongidanda kuchi hayajon ogʻushida qolgandim.

- Albatta. - shishani koʻtardim, tomogʻimni achimtir suyuqlik qirib oʻtdi, biroq bir necha qultumni ichib yubordim. Alkashdek shisha koʻtarishimga bu gal, qitmirona tabassum bilan qarab, kiyimini yoqasini tortib qoʻydi. Yana musiqa, men raqsga tushishni davom ettirdim. Ehtimol, spirtli ichimliklar tufayli, yoki Jamshidning mamnunligi sababmi, mening raqsim tobora shahvoniy, hayajonli boʻla boshladi. Oʻzimga erk berib, rejadan tashqari harakat qilgim keldi. Shu maqsadda unga yaqinlashdim va koʻkragimni uning yuziga teygudek u tomon engashib soʻng orqaga chekindim. Yaxshi mashq qilingan vazifani davom ettirib, lifchikning