Chanqagan ayol...

etgan harakatda shoshmay zarba beraman, biroz dimog‘i g‘o‘ddaygan g‘ovvoz quduqqa sho‘ng‘iyotib, boshini yuqori qevorga qattiq ishqalab o‘tadi, ishqalab qaytadi. Anashu lahzda nafsimga yanada hush yoqayotgan mo‘jiza sodir bo‘ladi. Telbanamo harakatlarning, mo‘jizaviy nafosati... Be'ihtiyot uning qo‘llari titrab, ko‘ksimdan itarmoqchi bo‘ladi, quvvati yetmay alamini tagimizdagi to‘shakdan olib, to‘g‘ri kelgan yerga chang soladi. Lablarini qimtlib, ko‘ksini hiyol ko‘tarib ichida "Bo‘ldi basss!" deyayotgandek, quloqqa yoqquli ingrab, boshini orqaga, yonga tashlab oladi. Uning mushak paylari judayam taranglashib, kuchi ortib qolganini sezib, qattiqroq bosib olaman. Birdan azolarimiz orasidan kuchli suv oqimi qorin qismimga sachrab ketadi. Uning qaltrog‘i, qiyqiroq ovozidan ajablanib qo‘yib yuboribman. O‘ziga kelib kelmay, qo‘lini oldinga cho‘zib qirnimga sachragan tomchilarni sidirib tashlar ekan, shivirlab ajoyib jumlalarni aytdi:

- Sevgi sharbati...
- Nima? - dedim.
- Sevgi sharbati...

Shunaqangi titroq, yoqimli ohangda shivirlab so‘zlaganidan, qarashlaridan sezamanki, butun jismi huzurbaxsh lazzatdan sarmast bo‘lyabdi...
Baxtli ayol iborasi, ko‘p ma'noda ishlatililishi mumkin. Shulardan biri, to‘shakda juftidan qoniqish hosil qilgan ayol bo‘lsa kerak! Avvalgi yaqinliklar chog‘i u mamnun edi, lekin hizirgisidek baxtiyor ko‘rinmasdi.

Uni o‘zimga tortib turg‘azdim, mayin titroqda huzurlanayotgan jismini erkalab quchdim. Uning kayfiyati mengayam ko‘chgandek, asabimdagi taranglik yo‘qolgandi. O‘zimni ham uningek, lazzat botqog‘iga cho‘ktrish istagida yonaman. Qisqa bo‘salar almashinuvidan so‘ng, baya menga qulay ko‘ringan, hush yoqqan hotada turib berishini so‘radim. U so‘zsiz, engashib turib oldi.

Endi, anchagina yumshoqlik bilan munosabatda bo‘la boshladim. Jismini erkalab, siypalab harakat qilaman. Sanoqqa solganda balki yogirmanchi ehtimol undan ko‘proq, zarba urdim.

"Uhhh!"

Yana o‘sha mo‘jizaviy, sevgi sharbati jumragi ochilib ketdi. Qaniydi o‘sha titroq ovozda chiqoyotgan ehtrosli tovushlarni ko‘proq eshitsan. O‘zinida ko‘tara olmay, qaltirayotgan tizzalarni ushlab tursam. Ayolnning lazzat uchqunidan, shok holatida qiladigan harakatlarini ko‘rib, bunga o‘zing sababchi ekanligindan g‘ururlansang! Holbuki bu lahzalar to‘rt, besh sonya davom etar ekan. Yana shu damni ko‘rish uchun harakatni tezlatdim, biroq bu safar, yolg‘iz o‘zim huzurlandim...

Urug‘ni qoqlab, havza tubiga joylagach sarmast tanamni devonda ko‘rdim. U devor tomonga o‘tib, quchog‘imga suquldi. Endi tugaganini sezganday, ustimizga choyshobni tortdi. Labimni chetidan erkanamo o‘pib qo‘yarkan, ko‘zlarini yumib, bilagimni quchoqlab oldi.

- Uhlaysizmi?
- Hmm! - ko‘zini ochmay shivirladi, - Hayrli tun, azizim!
- Hayrli... - haqdorligim tutib, erkalatib sochini o‘ynab aytdim, - Uhlang, mayli... Uhlayotgan ayol bilan yaqinlik qilish boshqacha bo‘lar...
- Ihtiyoriz, ihtiyoriz... - pinjimga yanada suqulib, qunishib oldi, - Ihtiyoriz... Men siznikiman azizim...

Ayoldan bunday so‘zlarni eshitish, kishini shunday sarmas qilib qo‘yarkanki, sharob ichmay kayf qilganday bo‘larkansan.

Meni maqsadim qatiy edi, u bilan tongacha yana birga bo‘lmoqchi edim. Biroq jismoniy holat, vannaxonadagini dagini hisoblaganda to‘rtinchisi bo‘lib, biroz qattiq harakatlarimdan azoyimda bezillash hosil bo‘lgandi. Shundoq bo‘lsada, salgina hovirimni bosib olish uchun, keyingisini bishlamay hayolga erk berdim.
Istamay mudrab qolibman, ko‘zimni ochganimda sahar vaqti ekan. Ayni dam yonimdagi ayol uyg‘onib, ustimda oshib o‘tayotgan ekan. Aftidan uyg‘onib ketishimga, o‘zini sababchi deb bildi chog‘i, tepamga egilib muloyim pichirlab, uzurhollik bilan uyquni davom ettirishimni so‘zab, o‘pib qo‘yarkan, shu top ting‘illab musiq chalayotgan telifonini ko‘tarishga shishildi.

Mijjalarim hamon uyqu, bosimidan qutilaolmayotgan bo‘lsada, yalang‘och ayol tanasining josibasida uyquni quvib yuborishga, tundagi voqelarni jonlantrishga o‘zimda zo‘r ishtiyoq tuydim.

Uning, tun hirasidagi ehtrosli jismi boshqacha tasurot qoldrgan bo‘lsa, tong yorug‘idagi oppoq badani bir boshqa olam bo‘lib, hirsimni qo‘zg‘otardi.

U meni yana uhlab qoldi deb o‘yladimi yoki telifonga alag‘da bo‘libmi, bir necha sonya teskari qaragan ko‘yi, shivirlab gaplashib turdi. Bu vaqti men, allaqchon qurolimni unga o‘qtalib janga hozir edimu, ammo tundagi qo‘polligimdan istihola qilib, oldinga siljiy olmayotgandim. U men tomon o‘girilgach, uyatdan duv qizardiyu, ko‘rsatkich barmog‘ini labiga teqazib, suhbatini davom ettirar ekan, sochilib yotgan kiyimlarini yeg‘ib olishga chog‘landi.

Gaplashayotgan insoni do‘kondagi uch hodimlardan biri edi. Hodimiga jiddiy ohangda buyruqbozlik qilayotganini ko‘rib, unda yana avvalgi qatiyatli ayol qiyofasi paydo bo‘layotgani sezib havotirlana boshladim. Tundagi ustunligimni o‘zimda saqlib qilish uchun nimadir qilishim kerak ekanligini angladim. Tezda turdimu, olmoqchi bo‘lgan kiyimlarini qo‘lidan tortib oldim. U zo‘raki jilmayib, kiyimiga qo‘l cho‘zganda ortimga berkitdim va yaqilashganidan foydalanib labidan o‘pib oldim. Bo‘sa ovozidan tashvishlanib, ko‘rsatkich barmog‘ini labiga bisib, telifonga ishora qildi. Yana bir urunib kiyimlarini ololmagach, hona o‘rtasida bir fursat turib, kiyim javoni tomon yurdi. Epchillik qilib, yo‘lini to‘sdim. Har bir harakatini bo‘sa bilan qaytara boshlaganimdan so‘ng, chor-nochor telifondagi suhbatini qisqa qildi.

- Nima bu tentaklik?

Qo‘lini beliga trab, arazlagan qiyofaga kirdi. Men so‘zsiz jilmayib, siynasini yengil turtkilab, yuzidan o‘pib oldim. Biroz qizarib, qo‘llarini erkanamo bo‘ynimga tashlab o‘pkalanib so‘zladi:

- Ehtyotkor bo‘lishimiz kerak...

Hop deganday bosh qimirlatdim. U mamun yuzimni silab, kiyimlari tomon qo‘l uzatdi.

- Tentaklik qilmang azizim, kiyimlarmni bering!

Yo‘q, deganday bosh chayqab ortimga yashirib yana labiga lab cho‘zdam. Bu safar yuzini olib qochib, arazlagan ko‘yi yalang‘och yotoqni tar etarkan:

- Tentagim... - deb yelkasi osha jilmayib qarab qo‘ydi.

Darxaqiqat. Hozir qilayotgan, bundan keyingi harakatlarim chinakam tentaklik edi. Ammo bundan o‘zim boshqacha zavq tuyayotgandim. Qo‘limdagi kiyimlarni kravat ustiga uloqtrib, uning ortidan ergashib, chaqqonlik bilan hojatxonaga kirib eshikni yopdim.

- Bezorim... Bu oshib ketdi, tezda chiqing yoki men chiqib turayin!

Yana so‘zsiz, bezbetlarcha jilmayib qarab turaverdim. U qatiyatimga tab berganday, qizarib bo‘zarib nozik yerlarini berkitishga urunib, jumragini bo‘shatdi. Norozilanib o‘rnidan turib chiqmoqchi edi, bilagidan mahkan ushlab: ''Senikini ko‘rdim, menikiniyam ko‘rginchi!'' qabilida shilangimdan suv oqizdam. G‘ashlanib yuzini teskari burib oldi.

Hojotxonada, bundaqa ishlarni bir-biriga ko‘rsatib qilish, chiroyli bo‘lmagan holat. Ikkimizga ham hush kelmadi albatta, lekin oramizda qolgan oz-moz pardani ko‘tarib tashlash uchun hayolimga kelgan bemanilikni qildim. Hartugul foydasi bo‘ldi, birgalikda cho‘milish uchun dush tagiga torganimda mutaylik bilan ihtiyorini