Chanqagan ayol...

chiqaverdi. Ko‘nglimni bir tushunarsiz tuyg‘u qamrab, qiynalib ketdim va nihoyat etagidan salgina tortib:

- Uzunroq kiysangiz bo‘lardi... - dedim.
- Aaaa!

O‘ta ziyrak, fahmli ayol emasmi, ko‘zimga bir qarashdayoq ko‘nglimni o‘qib olgandek hayratdan, ko‘zlari charaqlab, labida tabassum qotib qoldi.

- Siz... Siz... - lablarini kafti bilan to‘sgancha, zavqlanib kularkan, yaqinroq kelib shivirladi, - Rashk qilyabsizmi?
- Bor-e-e! - qo‘lidagi qartalarni bildrib qo‘ygan qumorvozdek, o‘ng‘aysiz bir ahvolga tushib, alam bilan qo‘l siltadim, - Men mashiga yuklarni joylab turaman...

Alamimdan burnimni tishlab olsamda! Imkonsiz bo‘lgandek, bu ayol bilan turmush chorrahasida yo‘limizni tutashini orzu qilishdek bemani ish. Shundoq ekan ayni o‘n yetti bahorim gullagan vaqtida nimaga kuyinib o‘tirishim kerak? Takidlay-takidlay ancha hislarimni bosib oldim, ustimdan kulishiga sabab bo‘ladigan harakat qilganimdan o‘zimni koyib ham qo‘ydim.

***

Qo‘qonda ijara kvartiramiz bor, juda shohona bo‘lmasada tuzukkina sharoyitlarga ega. Odatda bir-ikki kun tunash, yuklarni vaqtincha saqlash, yana kundalik ehtiyojar uchun kerakli narsalarimizni olib turamiz.

Yukni bir qismini jo‘natib yuborgach, kam ketini ertangi bozorda qiladigan bo‘ldik. Kunni kech qilib kivartiraga keldik.

Kvartiramizning keng yotoqxonasida, bitta hiylagina kengroq yotoq devani, u tomonda yeg‘ma kravat, bosh tomondagi derazaga qalin parda tutulgan, oyoq tomonda esa eshiklari ko‘zgudan iborat kiyim javoni, uni yonida televizir joylashgan...

Devanda yonboshlab yotibman, bir qo‘limda telefon, telivizirda solkin ovozda, allaqanday kliplar aylanib yotibdi. Biroq hech biri menga qiziq emas, chunki ko‘zlarim kiyim jovoni ko‘zgusida.

Dilbar opa, xona o‘rtasiga yuzini ko‘zguga qaratib gilam ustiga chordona qurgancha joylashib olgan. Qo‘lida qalam, daftar, bir tizzasi ustida hisoblagich. Hisob kitob ishiga shu qadar sho‘ng‘ib ketganki, arqa oldiga qarab qo‘ymaydi. Etagi salgina ko‘tarligan, neylon kalkotka chordona qurib o‘tirishga to‘g‘ri kelmasligidan, taranglashib hiylagina shaffoflashgan, ayniqsa yerilib turgan ikki sonning orasi, ko‘zguda akslanayotgan bo‘lsada, ichki kiyim rangini bilib olish qiyin emas...

Bo‘ydoqni bunday har ko‘yga solish yaxshi ish emas. Bo‘ydoq qalbi bunday chaqinlarga dosh berolmaydi. Bir daqiqa avval tavba qilib, ikkinchi daqiqada yana ko‘ngil iliqib turaveradi.
Soatga qarab qo‘yaman 20:15! Bir soat oshdi u hamon hisob bilan ovora. Men esa ko‘zgudagi tomosha og‘ushida, hayolan qancha senariy yozib, qanchasida bosh ro‘l ijrosini o‘ynab bo‘ldim. Hademay u ketadi. U kvartirada tunamaydi, chorsuda dugonasi bor o‘sha ayol bilan kechki bozorga chiqishadi yoki mehmonxonaga boradi... Hartugul yo‘lni katta qismida, mashinani men boshqarganim uchun tiniqib uhlab olishimga imkon yaratib beradi.

- Uhhh... - ishidan ko‘ngli to‘ldi chog‘i, zavqlanib kulib qo‘ydi, - Aha, mana bo‘ldi...

Shoshib qaddimni roslab, uyatli joyimdan bo‘rtib turgan tepalikni yashirish uchun tizamga yostiq qo‘ydim va telefonga ovora kishi tusiga kirib oldim. Televizirdagi qo‘shiqqa jo‘r bo‘lgancha, javonni ochib sochiq kiyimlarni olib kravat tutqichiga tashlab qo‘ydi. Shu orada bir necha daqiqa, ishga taluqli suhbat qurdik. So‘ng u dush qabul qilishini aytib xonani tark etdi. Toki chorak soat o‘tib uning ovozini eshigunimcha yotoqda televizir ko‘rib yotdim.

- Zafar... Zafarbek!
- Ha, - hammom eshigi oldiga bordim, - labbay opa?
- Sochiq, kiyimlarimni olib keling, ularni o‘sha yerda qoldiribman...

Borib, kiyimlarimni olib, eshik oldiga keldim.
- Mana opa...
- Kiring...

Taklifdan hayron bo‘lib, eshik oldida turib qoldim.

- Shu yerdamisiz? - degan savolga yo‘talib qo‘ydim, u yanda qatiy ohangda: - Kiring, uyalmang... - dedi.

Eshikni sekin ochib ichkariga kirdim. U xiralashtrilgan dush kabinasi ortidan, ho‘l sochlarini osiltirgancha boshini chiqarib, ko‘rsatgich barmog‘i bilan qo‘limdagilarni qayerga qo‘yishimni ko‘rsatib turardi. Uning yalong‘och tanasi shaklini hira aks ettirgan oynaga qarab-qarab qo‘limdagilarni qo‘yar ekanman, kutilmaganda kiymlar orasiga berkitilgan ich kiyimni tushirib yubordim, uni olmoqchi bo‘lib boshqasini... Bir zumda oppoq rangdagi, ayollarni yuqori, quyi ich kiyimlarini ikki qo‘lda ushlagan holatda turganimni ko‘rdim. Ularni ilkis kiymlar ustiga tashladim, lekin shu tezlikdagi harakatim, issiq cho‘g‘ni ushlab olgani kishidek kulgili ko‘rinish hosil qildi.

Xonada yoqimli kulgu ohanggi jarangladi:
- Tovba, nega uyalyapsiz? Avval ayollar ich kiyimini ushlamaganmisiz?
- Yo‘q... - yuzimga jiddiy tus berdim, - Hali uylanmagan bo‘lsam!

Xonaga qaytib o‘ringa cho‘zildim. Homomdan kelayotgan tovushlarga quloq tutib yotdim. Shaldr-shuldir, kiyim yuvgich mashina, soch quritgich ovozi. Nihoyat u chiqib keldi.

- Men Shamsiya opanikiga ketyabman, siz yotib dam oling... Ha eshikni ilgichini ilmang, shunchski kuluchni burab qo‘ysangiz bo‘ldi. Sahar kelsam, sizni bezovta qilmay, o‘zimni kuluchim bilan ochib kiraveraman...
- Ho‘p...
- Ha, nonushtaga nima olib kelay?
- Himmatiz!
- Aha, ho‘p yashxi dam oling...

U ketgach menam hammonga kirdim. Bazan uning tartibli ayolligini ko‘rib, unday ayolni orzu qilamanda. Hammayoqni chinniday qilib tozalabdi. Hatto yechgan liboslarini yuvib qurutgichga ilib qo‘yibdi.
Kiyimlardan butkul halos bo‘lib, devordagi ko‘zguda biroz o‘zimni tomosha qildim. Shunda ko‘zgu chetiga qistrib qo‘yilgan soqol olgichga ko‘zim tushdi. Qo‘limga olib yaqindagina ishlatilganini sezdim. Uch qator tig‘lar oralarida yakkam, dukkam qolib ketgan mo‘ylardan, qaysi azo tozalangani tushundim. Bunday holatda bo‘ydoqni ongi reaktiv tezlikda voqeani jonlantrib yuboradi... Ko‘z oldimda, tozalangan mayin terili ayol azosi shaklini topdi, hatto azoyimni o‘sha teshikka o‘rmalab kirayotganini his edim. Chap qo‘lim, be'ihtiyot polvonni boshini siladi.

''Yo‘q, yo‘q!''

Bo‘ydoqlik kasali uyg‘onganidan tashvishlandim va chalg‘ish uchun atrofga alangladim. Endi ko‘zim qurutgichdagi sochiq orqasiga berkitilgan ayol ich kiyimlariga tushdi. Istar istamayman qo‘limga oldim. Parnografik filmlardagi aktrisalar kiyadigan bichimdagi, shahvatni qo‘zg‘ovchi nafis bezakli to‘r matolardan tikilgan qizil ich kiyimlar. Yaqinda yuvulgan bo‘lsada, ayolning iforini topish uchun ko‘krakbandlarni pallalarini hidlab ko‘rishdan o‘zimni tiyolmadim. Atirsovun, u sepadigan shanel ifori bor...
Pastki ich kiyimining, azosi ustidan o‘tadigan qismida barmog‘imni yurg‘azar ekanman, nafis matoni mayinligidan huddiki uning o‘sha azosini siypalagan bo‘ldim. Bo‘ydoqlik kasalining hurujiga shu kifoya qildi. Bu kasalimni ahyon-ahyonda faqat uyda, yolg‘iz ekanligimga qattiq ishonch hosil qilgan vaqtlarda huruj qilishiga to‘sqinlik qilmas edim.

Uning ich kiyimini azoyimga ishqaladim, shoyi matoning mayinligi shahvat tuyg‘usini yanada qaynatib yubordi. Ihtiyorsiz, kiyimni azoyimga, devordagi ilgichga ilgandek osib oldimu, ichimdagi hayvoniy tug‘yondan qutulish uchun bo‘ydoq odaticha harakat